Het begin van de parochie van St. Martin gaat terug tot de Frankische periode. Het was het centrum voor pastorale zorg in een groot parochiedistrict. In een document van 12 december 1303 richtte de aartsbisschop van Trier, Dieter von Nassau, een collegiale stichting op voor een provoost, een deken en vijf kanunniken in de romaanse voorgangerkerk van de huidige Sint-Maartenskerk. Het patronaatsrecht over de St. Martin's Abbey was in handen van de Schönburgs. Dit gaf hen het recht om geschikte geestelijken voor te dragen voor de positie van kanunnik. Hierdoor kregen de Schönburgs grote invloed op het klooster en de kerk. De oude romaanse Sint-Maartenskerk was al snel te klein voor het nieuw gestichte klooster, omdat de kloostergemeenschap een grotere koorruimte nodig had voor de gebeden van elk uur. Rond 1350 werd begonnen met de bouw van de huidige St. Martinuskerk. De architectuur was geïnspireerd op die van de Liebfrauenkirche. De toren van de Sint-Maartenskerk is echter heel anders ontworpen met hetzelfde basisconcept. Aangezien de kerk hoog boven de stad lag op een belangrijke verdedigingspositie, werd de toren omgebouwd tot een vestingtoren. Het is het meest overtuigende voorbeeld van sacrale verdedigingsarchitectuur uit de gotische periode in het Rijnland. De bouw van de kerk vorderde slechts langzaam omdat de economische basis van het klooster met de komst van de geldeconomie was verslechterd. Pas rond 1500 was de noordelijke zijbeuk voltooid. De zuidelijke kon om financiële redenen nooit worden gebouwd. Zoals alle kloosters in het Rijnland werd het Sint-Maartensklooster in 1802 door Napoleon opgeheven. In de Sint-Martinuskerk verdienen de 16de-eeuwse muurschilderingen en een hooggotische madonna uit het midden van de 15de eeuw bijzondere aandacht. In het koorgewelf is, na restauratiewerkzaamheden van 1962 tot 1968, de gotische schildering uit de tijd van de bouw weer te zien.