In de richting van de Rijn vormt de Rode Toren de grens tussen de zuidelijke buitenwijken en Kirchhausen en verbindt zo twee bouwfasen van de stadsversterking met elkaar. Bij de Rode Toren buigt de stadsmuur in een rechte hoek naar het westen in de richting van de bergwand. Aan de Rijnzijde in noordelijke richting bevinden zich in de onmiddellijke nabijheid de kleinere ronde toren, de toren en het Schönburghuis. In de stadsarchitectuur van Oberwesel geldt de Rote Turm (Rode Toren) als tegenhanger van de Ochsenturm (Ossen Toren) en heeft - ook al is het ook een hoekbastion - vooral een representatieve functie. Deze ronde toren moet verwijzen naar de macht en het belang van Oberwesel. Eens had de gepleisterde ronde toren twee functies: enerzijds moest hij, net als de Ochsenturm, een representatief object of oriëntatiepunt van de stad zijn en anderzijds moest hij, als hoekbastion, de stad beschermen tegen aanvallen. De toren, de poort en de stadsmuur vormden een naadloze verdedigingseenheid. Ter verdediging werden aan alle zijden schietgaten en brede spleetvensters ingelaten, die bij de wederopbouw werden verlengd of geheel opnieuw werden ontworpen.

De Rode Toren werd in 1864 voor 150 daalders samen met een deel van de stadsmuur verkocht aan de hofschilder Carl Haag, die uit Erlangen kwam. Hij verbouwde de Rode Toren tot woonruimte en een atelier, dat kan worden bezocht. Vóór de herbouw schilderde Carl Haag de torenruïne en zijn visie op de nieuwe Haags toren, zodat de structurele verandering werd gedocumenteerd.

Het huidige uiterlijk van de Rode Toren is het resultaat van de verbouwing (1864-1866) door Carl Haag, zodat hij tegenwoordig alleen nog als Haags Toren wordt aangeduid. Een collega-schilder, die ook professor was aan de Kunstnijverheidsschool in Neurenberg, was betrokken bij de reconstructie. Vooral de bewerking van de neogotische traceringen op de bovenverdiepingen en de neogotische toreningang dragen de handtekening van de schilderende collega, Friedrich Carl Mayer. Tegenwoordig heeft de Rode Toren een dubbel portaal, dat een neogotische stijl heeft aan de kant die naar de stad is gericht. Het neogotische dubbele portaal wordt omlijst door rode zandsteen. Een ander bijzonder kenmerk zijn de bovenlichten met spitsbogen. De neogotische stijl wordt ook op de tweede verdieping voortgezet. Hier is een groot rondboogvenster van rode zandsteen te zien, dat ook in twee delen is verdeeld en eindigt met een sluitring. Bovendien werd op deze plaats een gesloten borstwering in de vorm van een koof aangebracht. Boven dit raam is een ander neogotisch traceervenster met bijna dezelfde structuur te zien. Dit raam met traceringen overspant de derde en vierde verdieping en is daarmee het grootste. Afgezien van de grootte van het raam, is het enige verschil dat er een achtpasrozet onder de ronde boog zit. Carl Haag voegde ook nog een verdieping toe aan de verwoeste toren. Deze verdieping presenteert zich in een achthoekige vorm en heeft een uitspringende dalvormige kroonlijst als afwerking. Een Neurenbergse dakkapel, een nogal atypische dakvorm voor het Rijnland, werd hier bovenop geplaatst als laatste dak. Het dak heeft ook dakkapellen en een lantaarn. Aangenomen wordt dat de donjon van het kasteel van Neurenberg model heeft gestaan voor de dakbeëindiging. De stadsmuur tussen de Zehnerturm en de Roter Turm werd in het midden van de 19e eeuw afgebroken toen de ijsbaan werd gebouwd. Delen van de stadsmuur zijn echter nog bewaard gebleven, aangezien Carl Haag delen van de muur naast de toren heeft gekocht. Vanaf de kantelen kreeg Carl Haag toegang tot de tweede verdieping van de toren. Hij creëerde ook een nieuwe ingang vanaf de Liebfrauenstraße. Op deze plaats stond ooit een hoge rechthoekige toren, maar die is ten prooi gevallen aan de aanleg van de Liebfrauenstraße. (Anne Gasper, Universiteit van Koblenz-Landau, 2016)