Volgens de Latijnse inscriptie op het koor dateren de oudste delen van de kerk uit 1248. Ze werd in 1900-1903 uitgebreid in neoromaanse stijl volgens de plannen van Clemens Pickel. Binnen de muren van het Romeinse fort Rigomagus stond al in de 5e of 6e eeuw een christelijke kerk. Een deel van de kerkhofmuur bestaat uit de kern van de laat-Romeinse vestingmuur.
Ervoor liggen grafstenen uit de 17e en 18e eeuw. In de oude parochiekerk - tegenwoordig een doopkapel - zijn fresco's en figurale kapitelen uit de 13e eeuw, de gotische sacramentskast en het gewelf met sluitstenen van rond 1500 opmerkelijke getuigen van de middeleeuwse kunst. In het nieuwe deel van de kerk werd het altaar uit de 13e eeuw gerestaureerd, waarvoor de bouwer van de kerk, pastoor Richard, was begraven volgens een inscriptie op de rand van de altaarplaat. De inrichting omvat ook een laatgotische Heilig Grafkerk in de hal, een 16e-eeuws vesperbeeld en barokke houten figuren van de apostelen Petrus en Paulus. Restanten van het meubilair uit het begin van de 20e eeuw die niet meer in gebruik zijn, zijn te zien in de crypte uit 1903. De zogenaamde Romaanse pastoriepoort uit de 12e eeuw toont mysterieuze beelden die de luchtreis van Alexander, het gevecht van Samson met de leeuw en de hoofdzonden uitbeelden.