De Loreley Ze is bezongen en geschilderd. Verhalen en gedichten vertellen over zijn mythe. Er zijn weinig plaatsen in de wereld die zo'n sterke uitstraling hebben als de Loreley. Bezoekers uit de hele wereld willen hier de cultuurgeschiedenis ontdekken, de mythe opsporen en een natuurmonument beleven. Een bezoek aan de Loreley-rots ten zuiden van de stad St. Goarshausen behoort zeker tot de zeer bijzondere belevenissen van elke Rijntoerist. De 125 m hoge leisteenrots (193,14 m boven de zeespiegel) is geologisch gezien ongeveer 4 miljoen jaar oud en is sinds de 19e eeuw het centrum van de Rijnromantiek.

De Rijn is hier slechts 175 m breed. De stroming is hier navenant sterk. Vroeger vormden rotsachtige riffen in het water een extra gevaar, zodat schepen hier aan groot gevaar werden blootgesteld. Veel schepen zonken en veel mensen verloren het leven. Het woord Loreley komt van de woorden "Ley" = rots en "Loren" = luisteren. Dit was vermoedelijk het gevolg van het gebulder van de stroomversnellingen en het gezoem van de meervoudige echo's in het smalle gedeelte van de vallei. De legende van de Loreley is waarschijnlijk bij iedereen bekend, de oorsprong minder. De vrouwenfiguur Loreley werd in 1800 tot leven gewekt in de ballade "Zu Bacharach am Rheine" van Clemens Brentano. Hier sleept zij als mooie tovenares alle mensen naar hun ondergang en op weg naar haar verbanning werpt zij zich van de klif in de Rijn. In 1824 publiceerde Heinrich Heine zijn gedicht "Loreley", waarvan de inhoud overeenkomt met de legende van vandaag. De Loreley is een mooie vrouwelijke figuur die op de top van de rots zit, haar gouden haar kamt en de schippers betovert en hen zo naar hun dood leidt. In 1838 zette Friedrich Silcher het gedicht van Heine op muziek en consolideerde de wereldberoemde legende met zijn Loreley-lied.