Het wordt beschouwd als een voorbeeld van de historistische reconstructie van een kasteelruïne, die werd uitgelokt door de Rijnromantiek. Vanaf 1295 gaf de aartsbisschop van Mainz, Gerhard II von Eppstein (1230-1305), opdracht tot de bouw van kasteel Heimburg aan de samenvloeiing van de Heimbach en de Rijn. Het was een reactie op het feit dat de Paltsgraaf zich in 1290 onrechtmatig de kastelen Sooneck en Reichenstein had toegeëigend. Het ruwweg vierkante kasteel toont in zijn bouwvoorraad nog steeds een machtige schildmuur tegenover de Rijn tussen twee ronde torens. De zuidelijke werd uitgebreid om een hoge donjon te vormen. Na verwoesting tijdens de Dertigjarige Oorlog verviel het kasteel tot een ruïne. Het enthousiasme van aristocraten en gegoede burgers voor de charme van kasteelruïnes aan de Rijn leidde in de 19e eeuw tot vele wisselingen van eigenaar en de wederopbouw van Heimburg. In de jaren 1866-68 werd de ruïne in opdracht van de eigenaar van het landhuis, baron Otto von Wackerbarth (1823-1904) gerestaureerd, waarbij de middeleeuwse substantie werd opgenomen. Daarbij werd de "Rijnvleugel" van twee verdiepingen over de middeleeuwse kelder heen gebouwd in neogotische architectuur met kantelen en hoektorens. Later kwam het kasteel in bezit van gravin Charlotte von Mellin. Vanaf 1882 liet de wijnhandelaar Eduard Rabeneck de Rijnvleugel uitbreiden en in de tuin het neogotische "Rentmeestershuis" met kantelen en wintertuin bouwen. In 1898 werd het kasteel verkocht aan de industrieel Robert Müser (1849-1927), die de molen verwierf en er in 1910 een gastenverblijf vestigde. In 1920 kocht Nora Dunlop het kasteel voor 1 miljoen mark. De aankoop werd afgehandeld door haar zwager en neef Hugo Stinnes, die tevens de eigenaar en algemeen directeur van het bedrijf "Hugo Stinnes GmbH" was. In die tijd was hij waarschijnlijk de belangrijkste Duitse industrieel. Veel inwoners van het dorp vonden werk in het kasteel tijdens de inflatieperiode door onderhoudswerkzaamheden aan de gebouwen te verrichten. De Heimburg diende de familie Stinnes en hun prominente gasten vele jaren als representatieve residentie. Het kasteel bleef tot 1965 in familiebezit. Momenteel is het kasteel niet toegankelijk voor het publiek.